هر گاه سخن از جاهلیت می شود همه ی ما به یاد اعراب پیش از اسلام می افتیم. وقتی می گویند دوران جاهلیت بی درنگ مردم عقب مانده، بی سواد و دور از تمدن در نظرمان مجسم می شود. اما آنها چه کارهایی انجام می دادند که عصر جاهلیت را رقم زدند؟ قران نمونه ای از کارهای آنها را چنین می شمارد: زنده به گور کردن دختران(تکویر،8). زنا(اسراء، 32). شراب خواری(بقره، 219). ربا خواری(بقره،275). قمار(مائده، 90). حال کلاهمان را قاضی کنیم. آیا ما آدمهای قرن بیست و یکم که خود را مردمی متمدن در جهانی متمدن می دانیم کارهایی به مراتب بدتر از این اعمال را انجام نمی دهیم؟ آیا ما به نام تمدن در این جهان زشت ترین اعمال را به نام آزادی و برابری انجام نمی دهیم؟ چگونه است که اعمال آن مردم را جاهلیت می دانیم و اعمال خودمان را پیشرفت تمدن می نامیم؟
قران کریم از جاهلیت اولی سخن می گوید. قران به همسران پیامبر می فرماید: شما در خانه هایتان بمانید و چون جاهلیت نخستین زینت هایتان را آشکار نکنید (احزاب، 33). اولین سوالی که به ذهن می رسد این است که مگر جاهلیت دیگری هم هست که قران از جاهلیت نخستین سخن می گوید؟ و پاسخ آن جاهلیت انسان مدرن است. زنان پیش از اسلام زینت های خود را آشکار می کردند و لباسهای نامناسب می پوشیدند. این گونه رفتار آنها نشانه ی جاهلیت بوده است. و حال چه بر سر انسانهای متمدن آمده است که زنانشان لخت در مقابل دوربینها عکس می گیرند و در فضای مجازی خود را تبلیغ می کنند و اگر این را نمی توان جاهلیت نامید آن را چه چیز می توان نامید؟ اگر زنا نشانه ی جاهلیت است، ازدواج هم جنس بازان و ازدواج با حیوانات را چه می توان گفت؟ اگر شراب و قمار نشانه ی عقب ماندگی است ما به نام تمدن چگونه این اعمال را به نام آزادی توجیح می کنیم؟ واقعیت این است که ما در میان تمدنی کاذب اسیریم.
اگر خوب نگاه کنیم دنیای امروز و دیروز و جاهلیت کهن و مدرن نقطه ای مشترک دارد و آن نبودن خداست. و حق با نیچه بود که فریاد زد که خدا مرده است و ما خدا را کشتیم.
